kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
kliknij na zdjęcie, aby powiększyć.
Wprawdzie do Świat Wielkanocnych pozostało jeszcze trochę czasu, ale podopieczni Zakładu Opieki Paliatywno-Hospicyjnej w Nowogrodźcu już się do nich przygotowują tworząc kolorowe palmy.
- Kwiaty nauczyłam się robić na zajęciach w szkole. Lubię takie prace bo mnie uspokajają - mówi Stefania Puciołowska.
Pani Stenia, do placówki w Nowogrodźcu trafiła w styczniu z oddziału neurologicznego w Zgorzelcu.
- Kiedyś nie mogłam chodzić, a teraz już chodzę – nie kryje zadowolenia.
Podobnie było z 41-letnim Leszkiem Turem, którego do placówki przywieziono z bolesławieckiego szpitala. Nie poruszał się, nie mógł samodzielnie jeść i nie mówił. W Nowogrodźcu jego stan znacznie się poprawił.
Placówka w Nowogrodźcu działa od ponad 10 lat. Przebywają w niej chorzy, którzy wymagają szczególnej opieki medycznej.
- Jesteśmy placówką paliatywno-hospicyjną z 9-cio łóżkowym oddziałem, w którym znajdują się pacjenci paliatywni, czyli w ostatnim stadium choroby nowotworowej – wyjaśnia Magdalena Twardowska, kierownik Działu Rehabilitacji.
Oddział w Nowogrodźcu to miejsce, w którym jest więcej życia i pozytywnych emocji niż gdzie indziej.
- Są tacy pacjenci, którzy naprawdę potrafią wiele zdziałać i chcą zaznaczyć się tym, że nie czekają na to odejście, na tą swoją ostatnią drogę, ale są i chcą zaznaczyć swoją obecność w życiu na przykład poprzez właśnie takie działania jak organizujemy np. konkurs palmy, kraszanki, pisanki - mówi Magdalena Twardowska.
Tu wykorzystuje się każdą chwilę, by przeżyć ją w pełni, z godnością, radośnie lub po prostu spokojnie.
- Tu jest bardzo ładnie – mówi Anastazja Dula.
Zadowolone z opieki jaką oferuje placówka są Stefania Puciołowska i Irena Skrzydlińska. - Opieka i w ogóle personel jest bardzo miły i bardzo jestem zadowolona - mówi pani Stefania. A jej sąsiadka dodaje: - Drugi raz już jestem, byłam trzy miesiące temu. Teraz złamałam nogę i jestem tutaj. Uważam, że tu jest mi najlepiej.
Personel stara się otoczyć troską nie tylko podopiecznych, ale także ich rodziny, dając im poczucie bezpieczeństwa.
- Staramy się dużo czasu poświecić rodzinie, żeby rodzina wiedziała co tutaj jest robione z pacjentem, żeby mogła być przy tym pacjencie. Staramy się odpowiadać na wszystkie pytania rodziny, szczególnie rodziny, bo rodzina często ma większy problem z chorobą pacjenta niż sam pacjent ze sobą – wyjaśnia Jadwiga Oboza, pielęgniarka. - Staramy się stwarzać warunki takie cieplarniane, domowe, żeby nie było czuć atmosfery takiej typowej dla szpitala, tylko ciepła domowego, żeby wszyscy byli otoczeni troską – dodaje.
Każdy dzień, godzina, a nawet minuta, mają tu niezwykłą wartość, dlatego podopieczni placówki inaczej patrzą na czas, który daje im życie.
- Pacjenci nie chcą wracać do łóżek, chcą współpracować, chcą pracować. Wymyślają nowe pomysły, tak że czasem nam brakuje sił, żeby to wszystko po prostu ogarnąć – mówi z uśmiechem Magdalena Twardowska. - Pacjent paliatywny, to nie jest pacjent leżący w łóżku, umierający i cierpiący. To jest pacjent pracujący, myślący, uśmiechający się budząc się o poranku - dodaje.
Dlatego chyba nadszedł już czas, aby zmienić głęboko zakorzeniony w naszym społeczeństwie stereotyp myślenia na temat pacjentów i placówek opieki paliatywnej.
